کد مطلب:28276 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:130
1417. أخبار القضاة - به نقل از علی بن ربیعه آورده است -: به درستی كه علی علیه السلام، مردی از قبیله بنی اسد به نام ضبیعة بن زهیر را به كار گرفت. وقتی مأموریتش پایان گرفت، با انبانی از اموال، نزد علی علیه السلام آمد و گفت: ای امیر مؤمنان! مردمانی برایم هدیه می آوردند و این، همان هدیه هاست. اگر برای من حلال است، از آن استفاده كنم و اگر چنین نیست، نزد تو آوردم. علی علیه السلام فرمود: «اگر آنها را نگه می داشتی، خیانت بود». آن گاه اموال را از او گرفت و در بیت المال قرار داد.[2]. 1418. امام علی علیه السلام - از سخنرانی وی كه در آن، برخوردش را با عقیل بیان می كرد، هنگامی كه از بیت المال، تقاضای مال داشت -: و شگفت تر از آن، این كه شبْ هنگام، كسی با ما دیدار كرد و ظرفی سرپوشیده آورد، با معجونی. چنان آن را ناخوش دانستم كه گویی آب دهانِ مار بدان آمیخته، یا زهر مار بر آن ریخته. گفتم: صله است یا زكات؟ یا صدقه است كه گرفتن صدقه بر ما حرام است؟ گفت: نه این است و نه آن؛ بلكه ارمغان است. گفتم: مادرت بر تو بگرید، آمده ای مرا از دین خدا بگردانی؟! آیا خِرَد آشفته ای یا دیوانه ای یا هذیان می گویی؟ به خدا اگر هفت اقلیم را با آنچه زیر آسمان هاست، به من دهند، تا خدا را نافرمانی نمایم و پوست جوی را از مورچه ای به ناروا بربایم، چنین نخواهم كرد. به درستی كه دنیای شما نزد من خوارتر است از برگی در دهان ملخی كه آن را می خاید و طعمه خود می نماید. علی را با نعمت های زودگذر و خوشی های ناپایدار چه كار؟! پناه می بریم به خدا از خفتن عقل و زشتی لغزش ها، و از او یاری می خواهیم.[3].
1416. امام علی علیه السلام: هر زمامداری كه از نیازمندی های مردم، خود را پنهان سازد، خداوند از او و خواسته هایش در رستاخیز، پنهان شود و اگر زمامدار، هدیه بپذیرد، خیانتكار باشد و اگر رشوه قبول كند، پس او مشرك است.[1].